Saunthararasa woont samen met zijn gezin het dorp Moondrampitty in Sri Lanka. Het gebied waar wij als stichting actief zijn om vissers die leven in schuldslavernij te helpen aan een toekomst met perspectief. Saunthararasa is een van de vissers die door oorlog in schuldslavernij terecht zijn gekomen. In deze blog verteld hij over het leven in schuldslavernij en hoe hij werkt aan een toekomst met perspectief.

Samen met mijn vader hield ik mij bezig met de visserij. Wij hadden samen voor Rs. 300.000 (= € 1.250)  aan visuitrusting aangeschaft. Tijdens de burgeroorlog werd ik zonder mijn toestemming gedwongen mij aan te sluiten bij een militante groep en mijn familie verhuisde in 2008 naar Purumathlaga in het district Mullaiththevu. Terwijl wij daar woonden, stierf mijn vader toen hij getroffen werd door een granaat. Toen de oorlog in 2009 escaleerde, gingen wij naar het controlegebied van de regering om onszelf te beschermen.

Omdat ik een tijdje in de militante groep zat, was mijn toekomst onzeker. Mijn familie regelde daardoor dat ik ging trouwen. In de laatste periode werd ik door de regering overgebracht naar het revalidatiecentrum en daar heb ik ongeveer 6 maanden verbleven. Daarna voegde ik mij bij mijn vrouw die bij haar ouders in Jaffna woonde. Toen ik in Jaffna was, heb ik gewerkt om het gezin te onderhouden.

In maart 2010 ben ik teruggekeerd naar mijn dorp Moondrampitty. Daar ontdekte dat al mijn visuitrusting verloren was. Om opnieuw in de visserij te werken, wat mijn broodwinning is, verzamelde ik het benodigde geld door de juwelen van mijn vrouw te verkopen en een lening van een zakenman te gebruiken. Met dit geld kocht ik een krabbennet en een boot en kon ik weer aan het werk als visser. Terwijl ik dit een tijdje aan het doen was, verzocht de zakenman die de lening verstrekte mij om de lening volledig af te wikkelen, aangezien hij met het bedrijf ging stoppen

Om de lening af te lossen heb ik Rs. 150.000 (= € 625) van een andere zakenman geleend. Aan deze zakenman (middleman) was ik gebonden om al mijn vangsten te verkopen. Toen reparatie van mijn boot of netten nodig was, heb ik bij deze persoon een aanvullende lening afgesloten. Hierdoor verloor ik ongeveer Rs. 2.000 (= € 8)= per dag, aangezien de tarieven voor de vangsten bij hem veel lager waren in vergelijking met de marktwaarde. Gedurende deze tijd verdiende ik ongeveer Rs. 3.000 (= € 12,5) tot Rs. 5.000 (= €21) per dag. Sommige dagen neem ik iemand mee om mij te ondersteunen met het werk. Zijn loon is 2.000 / = per dag, wat van mijn inkomsten af gaat. Aan het eind van de dag was mijn inkomen erg laag. Mijn inkomen was onvoldoende om de gezinsuitgaven te dekken, waaronder ook de opleiding van mijn kind.

Gedurende deze tijd voerden YGro en ZOA gezamenlijk een bewustmakingsprogramma uit om vissers zoals mij voor te lichten over het aangaan van leningen van de ‘Middleman’.  In februari ben ik aangesloten bij dit programma en heb ik Rs 200.000 (= € 825) krediet gekregen om mijn lening volledig af te lossen bij de Middelman. Nu verkoop ik mijn vangsten tegen de marktprijs en daardoor is mijn dagelijkse inkomen gestegen tot meer dan Rs. 5.000. Op dit moment spaar maandelijks Rs. 3.000,- (= € 12,5) voor mijn kind en Rs. 3400,- (= €14) voor mijn vrouw. Daarnaast ben ik ook lid geworden van het “seettu” spaarsysteem in ons dorp.

Als er in het bedrijf moet worden geïnvesteerd, kan ik hier voor mijn gespaarde geld gebruiken. Ik heb onlangs ook in een andere boot geïnvesteerd.

De toekomst biedt nu weer perspectief voor mij en mijn gezin.